Późniejsze doświadczenia ludzi z oświetleniem są już bardziej udokumentowane. Np. w starożytnych Chinach używano skórzanych worków do których zbierano gaz ziemny i podpalano. Egipcjanie i Kreteńczycy używali lampek w kształcie spłaszczonego czajniczka, nadal z tłuszczem zwierzęcym, ale już z pływającym knotem. W Asyrii i Babilonii używano nasączonych woskiem pochodni. Być może w ich blasku podziwiano nocą wiszące ogrody Semiramidy.

Grecy, jak wiemy, zawdzięczają ogień Prometeuszowi ;).
Etruskowie prawdopodobnie stosowali już zwijane woskowe świece. W Rzymie i hellenistycznej Grecji, używano oliwy z oliwek, zastosowano stały knot, kaganki wypalane z gliny, a później także z brązu, były często bogato zdobione.

Warto wspomnieć, że w starożytności lampy oliwne były stosowane także jako zegary. Na ścinkach zbiorniczka podziałka wskazywała upływ czasu. Takie zegary, w udoskonalanej formie, wytwarzano w Europie jeszcze w XVII w. Zresztą świece, lampy oliwne i pochodnie przyświecały ludziom przez długie wieki, udoskonalano je, dodawano osłony płomienia, odbłyśniki...

Aż pod koniec osiemnastego wieku inżynier William Murdoch oświetlił swój dom w Szkocji lampą gazową, zasilaną gazem powstałym przy produkcji koksu. W 1809 roku lampy gazowe zaczęły oświetlać ulice Londynu, a w 1819 zabłysnęły w Paryżu.

W połowie XIX w. rozpoczęło się wielkie wydobycie ropy naftowej. Polski farmaceuta Ignacy Łukasiewicz znalazł dla niej zastosowanie konstruując lampę naftową. Jako datę narodzin przemysłu naftowego na ziemiach polskich uznano dzień 31 lipca 1853 roku, kiedy to lampa Łukasiewicza oświetliła wystawę apteki we Lwowie.

Tymczasem za początek oświetlenia elektrycznego należy uznać pierwsze lata XIX w, kiedy to rosyjski fizyk Wasilij Pietrow zaobserwował i opisał zjawisko łuku elektrycznego, a Anglik Sir Humphrey Davy wynalazł pierwszą elektryczną łukową lampę węglową.

Rewolucja przemysłowa przyśpieszyła potrzebę oświetlenia stanowisk pracy, a także oświetlenia pomieszczeń i ulic w jesienne i zimowe popołudnia i wieczory. Fizycy już wiedzieli, że należy umieścić żarnik w próżni i przepuścić przez niego prąd. Ale uzyskanie próżni w szklanej bańce, dobranie odpowiedniego żarnika, a potem jeszcze ustalenie, czy to urządzenie podłączyć do prądu stałego czy zmiennego zajęło prawie pół wieku. Po wielu eksperymentach, m.in. rosyjskiego elektrotechnika Aleksandra Łodygina czy angielskiego fizyka Sir Josepha Swanna, w 1875 kanadyjscy wynalazcy Henry Woodward i Matthew Evansem jako pierwsi opatentowali żarówkę. A 1879 roku przedsiębiorczy Amerykanin Thomas Edison, po wykupieniu swojego patentu, został okrzyknięty twórcą żarówki.

Żarówka z wolframowym spiralnie skręconym drucikiem i kształtem, jaki znamy do dzisiaj, powstała około 1930 roku.

Wiele ciekawych informacji na temat historii oświetlenia zaczerpnięto ze strony greeline.com.